Goed, we kunnen dus wel stellen dat ik iets heb met ogen. Niet alleen is het het eerste wat ik bij anderen zie, het blijft bij ons allemaal ook hetgeen waarmee we kunnen zien. Nou ja - met een beetje hulp van de hersenschors dan, al die indrukken moeten tenslotte toch verwerkt worden. Dankzij onze kijkluiken zien we vreugde, geluk, liefde, maar helaas ook verdriet. Alle indrukken worden omgezet in herinneringen en kunnen we nog eens terug bekijken - zelfs met ogen dicht.
Het oog is daadwerkelijk een verbazingwekkend orgaan, vol met zenuwen, kegeltjes, staafjes, gelachtige substanties en eigenlijk best ranzig. Als je het zo bekijkt.
Jullie kunnen je vast mijn opluchting voorstellen toen ik hoorde dat het practicum '''koeienoog ontleden'' niet doorging. Ik zag mezelf simpelweg niet met een pincet in een hoornvlies prikken, als de rest van het oog ondertussen van mijn schotel af zou glibberen, terwijl het mij nog aankeek. Ik heb er al moeite mee om een wimper uit mijn eigen oog te vissen.
Daarentegen heb ik geen enkele moeite om elke ochtend met kwasten in de weer te gaan, eyeliner langs mijn wimperrand te trekken en oogschaduws over de buitenkant van mijn oogbollen heen te smeren. Ja - ik heb een oogschaduw fetisj.
De verslaving is pas echt opgekomen toen ik het geheim van oogschaduwbasis had ontdekt en mijn oogschaduw niet meer in mijn oogplooien liep - wat was dat een verlichting. Al die kleuren in zorgvuldig samengestelde paletten zouden nu ook daadwerkelijk blijven zitten en niet aan het eind van de dag op mijn slapen zitten.
Nu - platzak maar met oogschaduw in overvloed - wil het nog steeds niet ophouden. Elke kleur lijkt op de ander, maar is overduidelijk anders. Ik kan alle paletten door elkaar gebruiken als ik dat wil en toch zíé ik nog steeds iets anders en blijft de oogschaduw, ja, ja, op mijn netvlies staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten