Vijf dikke ergernissen tijdens het opmaken

Hoe we ons er ook op kunnen verheugen een nieuwe look uit te proberen, een nieuwe oogschaduw te testen of vol enthousiasme onze favoriete lippenstift op te smeren; er zijn momenten dat we allemaal weleens zin hebben onze kwasten uit het raam te gooien en met een zak over het hoofd verder door het leven te gaan. De vijf ergste ergernissen:

Het is vroeg in de ochtend; we moeten naar het werk, college, de kinderen op de crèche afzetten of zelf nog op tijd bij de les zijn. Voor we alle attributen erbij pakken, wrijven we nog even snel de slaap uit onze ogen en kan het feest pas echt beginnen...

Twee pompjes is genoeg. Maar dan hapert ons flesje foundation (of onze hersenen) en eindigen we met veel te veel foundation. Wat we ook nog ergens kwijt moeten raken. Hetzelfde geldt trouwens voor oogschaduwbasis; voor je het weet zit je met de halve inhoud op elk ooglid en weet je niet hoe je het grootste, overtollige deel er nog af moet schrapen (tenminste, als het er niet vanzelf afdruipt).


Help! Ik kan geen kleuren onderscheiden. Ik weet niet of ik hier de enige in ben; maar 's ochtends vroeg wil het echt nog weleens voorkomen dat ik vol overtuiging een bruine oogschaduw op mijn oog kwak en vervolgens tot de conclusie kom dat dàt dus niet de bruine kleur was die ik bedoelde. Dat wordt pas echt vervelend als je bij het andere oog wél de juiste kleur bruin hebt gebruikt. Tja, hoe dicht ze ook bij elkaar liggen; de ene bruin is de andere bruin niet.

Rules of laziness. Je hebt mensen die hun ogen tegelijkertijd opmaken en je hebt mensen die eerst het ene oog doen voordat ze aan het andere beginnen. In principe behoor ikzelf tot de tweede groep. Alleen is het bij mij zo dat op sommige dagen alle moed in de schoenen zakt en ik echt géén zin heb om mijn tweede oog nog op te maken. Na veel gesteun en gezucht heb ik mezelf er van overtuigd dat ik echt niet met één opgemaakt oog over straat kan; toch even doorzetten dus.

''Maar panda's zijn schattig''. Nee, dat zijn ze niet. In feite schijnen panda's net zo agressief te zijn als andere beren en ben ik ongeveer even sikkeneurig wanneer de mascararoller weer eens in mijn oog belandt. Meestal gaat het als volgt: gedachteloos breng ik het laatste laagje aan - over het algemeen blij dat de make-up er weer op zit en ik zo'n beetje klaar ben voor vertrek. Maar dan besluit een losdwalend minuscuul stofdeeltje mijn neus in te vliegen en prikkelt mijn trilharen. Een nies is het denderende gevolg. Sneller dan verwacht is het gevoel daar en doe ik een poging beschaafd te niezen zonder heel de stad te wekken; waardoor de mascararoller op magische wijze in mijn oog belandt. Van schrik (en een beetje van de pijn) haal ik het ding weg waarbij ik hem over mijn gehele neusbrug rol. En wanneer ik mijn spiegelbeeld dan bekijk (met oorlogsstrepen op haar gezicht) weet ik het zeker; dit is weer zó'n dag.

Drup, drup, daar drijft mijn make-up; Natte ooghoeken, lekkende ogen en vette oogleden meegerekend. Hoe mooi je smokey-eye ook is gelukt; daar heeft de wind geen boodschap aan. Soms is de wind er niet eens voor nodig en besluiten mijn traanbuizen gewoon spontaan een indrukwekkende imitatie te doen van de Niagara-watervallen. Dag-dag cat-eye! Vandaag is de verzopen wasbeer he-le-maal in.

Oh ja. Nog een ergernis. Filmpjes die eindeloos herhalen...